TivoliVredenburg is af. Het gebouw ging als een hete aardappel door de handen van de redactieleden. We wisten niet goed wat ervan te vinden. Het stond zo pontificaal een bouwsel te zijn. En dan die kleuren. De turquoise ronding die uit de gevel steekt ziet er goedkoop uit. Samen met de felrode, inspringende daklijst heeft het iets van de postmoderne jaren tachtig. Een erg aanwezig gebouw, daar deed zelfs de ruis van wegomleggingen en betonblokken niets aan af. En toen waren ineens de lampen binnen geregeld aan. Groepjes mensen liepen rond en schoven op de roltrappen schuin door de ruimte. Op 3 mei stond er zelfs al een rij enthousiastelingen voor de ingang.
Officieel gaat het nieuwe muziekgebouw 21 juni 2014 open. Voor de nodige buzz kon je er al eerder terecht voor try-outs en rondleidingen. Ik liet St. Paul’s Pop-O-Matic in Pandora schieten, maar bezocht wel het pianoconcert van Ralph van Raat in de Hertz. Hertz? Pandora? Zo heten de nieuwe zalen van het complex. In totaal zijn er vijf. Waaronder de Grote zaal van het oude muziekcentrum. Deze zaal (1717 stoelen) is door Herman Hertzberger en Patrick Fransen (partner bij Architectuurstudio HH) helemaal gerenoveerd, maar oogt precies hetzelfde, al zijn de stoelen iets verbreed. Gelukkig bleef de lichtkoepel behouden – de andere vier zalen en de kantoren vouwen zich er wat ongemakkelijk omheen. De foyers rond de Grote zaal kregen strakke witte muren en vloeren, doordat het oude parket door lekkages onbruikbaar was geraakt, en pilaren met lichtgekleurde banen. In het frisse nieuwe geheel doet de grijs-met-paarse Grote zaal propperig en gedateerd aan. Als een verdwaald artefact uit de jaren zeventig.
groepjes mensen schuiven op de roltrappen schuin door de ruimte
Vanuit de nieuwe kleine zalen – Hertz, Pandora en Cloud Nine – kijk je uit op de stad of op de centrale ruimte van TivoliVredenburg. Hertz (543 stoelen) werd ontworpen door Patrick Fransen, Pandora (700 stoelen) is een ontwerp van NL Architects en Thijs Asselbergs ontwierp Cloud Nine (400 stoelen). Asselbers ontwierp ook het café (175 stoelen) op de bovenste verdieping en de kleine ruimten voor jamsessies op de verdieping onder de zaal. Hij wilde er een ‘jazz-machine’ van maken die de drie verdiepingen met elkaar verbindt en waarin de muzikanten net als het publiek radertjes zijn.